Historia szermierki

Od wieków posługiwanie się białą bronią było najważniejszym sposobem walki stosowanym przez narody i ich armie. Począwszy od starożytności (Egipt, Grecja Rzym) aż do XX wieku nieustannie zmieniały się rodzaje i budowa broni. Były to: kopia, tarcza, miecz, rapier hiszpański, i włoski, lewak, floret ćwiczebny, szpada dworska oraz szabla. Rozwijały się kolejne etapy rozwoju nie tylko broni, ale tez stylów walki i sposobów nauczania sztuki władania bronią.

 

 

W średniowiecznej Europie używano białej broni w ćwiczeniach wojennych i obronnych, turniejach rycerskich i różnego rodzaju pojedynków. W owym czasie rycerze walczyli na ciężkie miecze, a o sukcesie decydowała głównie brutalna siła.W XV w. najpierw w Hiszpanii i Italii, a potem w całej Europie pojawił się nowy rodzaj broni-rapier, który był znacznie lżejszy od miecza. Epoka rapieru to okres rozwoju w technice i taktyce oraz metodyce nauczania. To także okres powstawania wielu szkół i znanych ośrodków szermierczych, traktatów i podręczników fechtunku. Już wówczas duże znaczenie przypisywano odległości w walce, zaskoczeniu położeniom obronnym i zwodom, czyli elementom, które i dziś należą do podstaw nauczania.

Na początku XIX w. zaczęto używać tzw. rapieru. Była to jeszcze lżejsza broń, która dała początek szpadzie dworskiej. Szpada dworska była bronią pojedynkową i bardzo niebezpieczną nawet podczas ćwiczeń. Dlatego wprowadzono do ćwiczeń nową broń – floret. W walkach floretowych obowiązywały zasady umowne dotyczące pola trafień i wyższości jednych akcji nad drugimi. Z czasem floret nie był już dobrym przygotowaniem do szpady i zyskał status odrębnej, „żyjącej własnym życiem” broni. To z kolei doprowadziło – głównie dzięki mistrzowi Baudry’emu do powstania szpady ćwiczebnej, a ta dała początek szpadzie sportowej.

Początkowo dominującym nurtem fechtunku było przysposobienie do walki zbrojnej i pojedynków. Lecz od połowy XVIII w. dostrzeżono w szermierce walory rekreacyjne i rozrywkowe. Traktowanie ćwiczeń jako rodzaj aktywności służący zabawie dało początek nurtowi sportowemu w szermierce. Uprawianie jej stało się możliwe m. in. dzięki wprowadzeniu masek ochronnych, które zapewniały ćwiczącym bezpieczeństwo i umożliwiły rozwój techniki. Dzięki temu, ruchy stały się szybsze i bardziej złożone. Coraz częściej urządzano pokazy i turnieje.

Obok floretu pojawiła się również szpada, a rywalizacja fechmistrzów włoskich i francuskich oraz ich szkół fechtunku zapoczątkowała sportowe mecze drużynowe.

szpada oficerska

Współczesna szermierka sportowa wywodzi się z tradycyjnej sztuki stosowania białej broni. Zwieńczeniem sportowych przemian w białej broni było umieszczenie szermierki w programie pierwszych Igrzysk Olimpijskich ery nowożytnej w Atenach w 1896 r. Obecnie zawody rozgrywa się zarówno dla kobiet i mężczyzn w trzech konkurencjach: florecie, szpadzie i szabli. Atrakcyjność i widowiskowość tejże dyscypliny pozostawia niezatarte wrażenie na widzach.

Aktualnie szermierka jest sportem niezmiernie nowoczesnym i wszechstronnym. Zalety szermierki polegają zarówno na pielęgnowaniu tradycji, jak również na jej wielkiej roli wychowawczej jak i rekreacyjno-zdrowotnej. Dyscyplina ta nie tylko rozwija ogólną sprawność ruchową, szybkość i dynamikę, ale także doskonali i kształtuje orientację przestrzenną i postrzeganie, umiejętność podejmowania decyzji oraz inne cechy psychiczne takie jak koncentrację, inicjatywę, celowość działania a przede wszystkim samodzielność. Zważywszy na fakt, iż szermierkę można uprawiać od dzieciństwa z powodzeniem do wieku dojrzałego, czynią ją wysoce atrakcyjnym i pożytecznym sportem. Poprzez liczne ćwiczenia szermiercze kształtują się nawyki, cechy i umiejętności niezbędne w walce sportowej, również przydatne w życiu codziennym.

Scroll to Top